EUROPEAN BLUES CHALLENGE 2019 @ COLISEU MICAELENSE, PONTA DELGADA (AZOREN) PORTUGAL

21.00: Hongarije: György Ferenczi and The Rackajam
21.30: Portugal; Delta Blues Riders
22.00: België: Black Cat Biscuit
22.30: Roemenië: Rares Totu’s Midnight Sun
23.00: Estland: Hilbert’s Problems
23.30: Polen: The Smooth Gentleme
00.00: Spanje: Big Yuyu
00.30: Noorwegen: Geir Bertheussen Blues Express
01.00: Zwitserland: Manu Hartmann & the City Blues Band
01.30: Duitsland: Richie Arndt Band
02.00: Frankrijk: Elise & The Sugar Sweet

Stipt om 21h start Hongarije de officiële EBC met György Ferenczi & The Rackajam, een vijfmansformatie waarvan een cajon drummer, een hoornblazer, zanger en oprichter György Ferenczi met viool en riemtas vol harmonica's, een gitarist en een basman. Ze brengen folkblues in hun eigen taal, waar ook de jury denkelijk niet wijs uit raakt. De internationale jury bestaat uit zes personen die hun sporen in de blueswereld verdiend hebben als pers of organisator: Lucie Kalebova (CZ), Timon Menge (D), Montserat Pratdesaba , Ashwyn Smyth (UK), Emanuel Soares(P) en Marie Tarrach Bävholm (S). De organisatie houdt de tijden strak: elke band speelt maximum 20 minuten en de podiumswitch bedraagt 10 minuten. Om 21h30 volgen de Delta Blues Riders uit Portugal. Vier mans rockblues op een Muddy Waters ritme in “What You Want Me To Do”. Zanger Paulo Veloso zet zich in tweede nummer achter de keys met “Big Boss Man” (Jimmy Reed cover) waar ook drummer Miguel Pardal en bassist Ricardo Melo een superbe solo mogen geven. “Tata You” een vrolijke song met verbluffende solo's zowel op hammond als van gitarist Jorge Loura. Ze sluiten af met “The Drifter” waarin een voortreffelijke slide gitaar ons dorstig maakt. Maar daar werd ook voor gezorgd, al ging de bar pas open om 21h.

Voor elke band wordt steeds een inleiding gegeven in het Portugees en vertaald naar het Engels door een statig koppel, waarna een korte filmopname van de band. Belgium met de Black Cat Biscuits ontvingen met een dag vertraging hun instrumenten en maatpakken, gelukkig net op tijd voor het optreden. Yasser Arnauts, zorgt voor gitaar en zang, maar ook voor een welgemeende dankbetuiging in het Portugees, wat zeer geprezen wordt door het publiek. Patrick of P. Daddy of Pat Alley is samen met Yasser oprichter van de band in 2015. Ze brengen enkel eigen nummers, zoals “Train 66” waarmee ze de zaal duidelijk laten meerijden. Op de trein liet ik me vertellen door Pat waar de naam biscuits vandaan komt. In de bluezy wereld betekent een biscuit de vriend van een mooi meisje, des te meer zelfs iets onder zijn gordel. Met de oneindige smile van Pat geloof ik dit graag, net als de happiness die intussen zweeft in deze zaal. Publiek nu intens luisterend naar “Parrot Woman”. De jonge Jeffrey Gijbels legt prima het ritme, Stanley Patt hoogstaand gitaarwerk en Mark Sepanski fascinerend mondharp op de linker flank. Het optreden en ook het applaus van de ganse zaal getuigt zeker van een mogelijke kanshebber voor eremetaal. Rares Totu's Midnight Sun uit Roemenië met zangeres Aminda Nomada en vier blues brothers, brengen “Nobody's Fault But Mine”, een cover van Blind Willie Johnson. Aminda heeft een krachtige stem, maar doseert te weinig waardoor het soms schreeuwerig overkomt. De meer dan forse frontman Rares Totu werd in 1992 als beste gitarist verkozen. Zijn meesterschap op sixstring blijkt dan ook op eigen nummer “Lay Down”. John Hiatt achterna met mooie versie van “Feels Like Rain” waarin een knappe solo ontzag wekt.

Estland aan de beurt met Hilbert's Problems, brengen eigen nummers in het Engels. Vijfkoppige rockband uit Tallin, waarvan twee solo gitaristen, een Fender en een Gibson. Zanger Siim Turnpuu, met cleane stem ook met harmonica in een slow blues “Midnight Music”. Fraai wisselende ritmes in “Cold Rain” raken tot het betere niveau. Beide gitaristen, Indrek Paavo en Ivo Löiv geven daarbij het beste uit hun hand. Ritmesectie Tanel Assmann op bas en drums Jonas Peensalu maken Hilbert eerder probleemloos. De voorgeschreven twintig minuten vlogen alweer voorbij. Polen wordt vertegenwoordigd door het trio Smooth Gentlemen. Drums, gitaar en keyboards door Milosz Szulkowski, Piotr Bienkiewicz en Bartek Szopinski. Alle drie ervaren muzikanten uit de bovenste schuif. Bartek mocht elf keer de titel pianist van het jaar op zijn naam schrijven. Geen gewone combinatie die na een sentimenteel traag “Overdrunk Love” overstag gaan tot een Boogie Woogie song en daarbij nog alle zeilen bijzetten. “Come Home To Me” blinkt uit door knap pianowerk. Niet moeilijk dat destijds Chopin verkoos in Polen geboren te worden.

Voor Spanje ook een trio maar nu met bas i.p.v.keys. Big Yuyu nam het vliegtuig hierheen vanuit Mallorca, een feest en muziekeiland met blues hoog in het zadel. Ervaren band, verschillende CD's en zo'n drieduizend optredens door gans Spanje tot Duitsland en Nederland. Het wordt dan ook een opwindende maar vooral dynamische set. Voor dit laatste zorgt vooral de speelse basman Juan Amaro. Stevige slide gitaar van Jordi Alvarez op de voorgrond, terwijl de lange bruine baard van drummer Esteve Huguet al in de seventies moet ontstaan zijn. We vernoemen dan presence op het podium, Orginaliteit, instrumentaal en vocaal talent, maar ook blues talent, alle eigenschappen boven de kolommen die de jury voor zich heeft. De cover “Give Me Back My Wig” van Hound Dog Taylor gooit nog eens alle blues sluizen open. Ik kruis op mijn lijstje Mallorca aan in de kolom “volgende mogelijk vakantie”. Tientallen fans met Noorse vlagjes trekken voor het podium. Geir Bertheussen Blues Express vertegenwoordigt Noorwegen en brengt ons toffe West-Coast blues met hoofdrol voor harmonica. De vijftallige band zagen we gister op een pleintje van Ponta Delgada. Frontman zanger Geir was zijn beurt aan het afwachten tegen een palmboom, die scheef trok door zijn Sergio gehalte. Op het podium bleek die de hartelijkste muzikant te zijn van het ganse eiland. De Vikingen hadden misschien ook maar een klein hartje. Maar power genoeg uit zijn longen waardoor je alvast schrik kreeg dat de winnaar al gekend was op dit pleintje. Ze zullen dan ook een bekroonde tweede plaats halen, maar dat zien we morgen zaterdag pas. “Who's Gonna Love You” en “Lone Wolf” met Bertheussen op een chromatische harp, die nu een rood maatpak draagt wat zijn Viking imago helemaal omgooit naar een soulman. Maar de uitstraling van de band gaat verder naar een extra speler op de linker flank, Rune Karlsen op keys, die dan weer op Rick Wakeman van Yes lijkt. Geir's Blues Express band heeft verder Kai-Sverre "Sugar Kay" Fjellberg op gitaar, Trond Hansen op de bas en Kåre "Lefty" Amundsen op drums. Sluiten af met “Rock This House”. Een band die de kwaliteit in this house mee de hoogte induwt.

Het werd 01h en Zwitserland aan de beurt met Manu Hartmann & The City Blues Band. Een zevenmans band met twee blazers, keys, ritmesectie en blues/jazz zangeres Manu, die als singer songwriter al kwart eeuw op de planken staat. “Sitting In A Dream” en “Meet Me In The Bottom” van Howlin' Wolf in een modern kleedje met veel soul en funk. Er is niets fout met hun muziek, maar om één of andere redenen raakt het ons niet. Duitsland met de Richie Arndt Band. Frontman Richie is een respectabele en gesettelde zanger/gitarist met naast zich een backing zangeres, waarbij enkel nog een ritmesectie hoort. Opent rijkelijk met gitaarwerk in “Blues Is On My Pillow”. Gooit een ademloze slow blues à la Gary Moore de zaal in met “Drawning In My Soul”. Elfde en laatste band van deze eerste bluesnight challenge brengt Elise & The Sugar Sweets ons nog kortgerokt een stem die kan uithalen. Het wordt duidelijk te laat om de aanwezigen wakker te schudden. Met zijn vijf trekken ze ons om 02h30 over de eindmeet, CU tomorrow voor de volgende elf blues bands op de tweede challenge avond.